‘Ons kind heeft klompvoeten en schisis, wat nu?’ Deze gedachte is 26 jaar geleden ongetwijfeld bij mijn ouders opgekomen na mijn geboorte. Al snel begon de medische molen te draaien en volgden er operaties aan mijn voeten en gehemelte, vele ziekenhuisafspraken, sessies bij de logopedist, etcetera. Dankzij al deze stappen, maar ook zeker dankzij de onvoorwaardelijke steun van mijn ouders, familie en vrienden heb ik op dezelfde manier op kunnen groeien als mijn broer en zus. Het was alsof ik geen beperking had.
Het was niet altijd gemakkelijk. Na veel jaren vechten voor spraakverbetering bleef ik tegen een muur aanlopen. Een muur van onverstaanbaarheid. Hierdoor ben ik steeds meer situaties gaan ontwijken. Ik bestelde bijvoorbeeld in een restaurant geen bitter lemon omdat ik bij voorbaat wist dat de ober dit niet zou verstaan. In mijn werk als assistent-accountant stuurde ik liever een mail dan dat ik iemand moest bellen. Het is zo frustrerend en pijnlijk dat mensen tijdens een telefoongesprek vijf keer moeten vragen wat je zegt en het vervolgens nog niet verstaan. Bij ontmoetingen met onbekende mensen liet ik het gesprek graag over aan mijn familie of vrienden. Ik hoefde dan niet te praten, maar hierdoor kwam ik wel meer aan de zijlijn te staan.
Ruim drie jaar geleden zag ik bij vrienden een film van hun bruiloft. Ik zag en hoorde mijzelf op deze film voorbij komen en schrok van mijn eigen stem. Klink ik echt zo? Is hier nu echt niets meer aan te doen? Ik wilde zeker weten of er na mijn laatste operatie ongeveer twintig jaar geleden geen nieuwe mogelijkheden zijn gekomen om mijn spraak te verbeteren. Ik heb contact opgenomen met het schisisteam in Utrecht, waarna er diverse onderzoeken volgden. De chirurg kwam met de verrassende uitslag: ‘We kunnen een spraakverbeterende operatie bij jou uitvoeren!’
8 juni 2012, een datum die ik nooit zal vergeten. Deze dag werd ik geopereerd en was de start van een nieuwe periode in mijn leven. De operatie is goed verlopen en daarna moest ik zelf aan de slag. Er volgden twee intensieve jaren van logopedie, maar het resultaat mag er zijn. Stiekem ben ik daar best trots op! Mijn verstaanbaarheid is enorm verbeterd. Hoe fijn is het om een telefoongesprek normaal te kunnen voeren? Of om in een restaurant nu wel een bitter lemon te kunnen bestellen? En wie had ooit gedacht dat ik als spreker voor een groep mensen zou staan? Allemaal zaken waar ik altijd alleen maar van durfde te dromen, maar die nu werkelijkheid zijn geworden.
In deze eerste blog heb ik kort geschetst wat de invloed van schisis is op mijn leven. In de volgende blogs zal ik meer vertellen over mijn ervaringen en belevenissen als kind, maar ook mijn belevenissen nu. Met deze blogs hoop ik (ouders van) mensen met schisis te steunen. Ik ben er van overtuigd dat schisis niet alleen een beperking is, maar ook een kracht. ‘Kracht geboren uit een beperking!’
Klaasje Slager
