We kwamen bij Caroline toen Susan 18 maanden oud was. We hebben best lang gegoogeld want we wilden het beste voor ons kind. We waren gestopt bij de ‘oude’ logopedist in het ziekenhuis. Zij meldde ons dat we na hulp bij voedingsproblemen, de pre-logopedie, pas terug hoefden te komen als Susan de eerste woordjes ging zeggen. “Iets klopt hier niet”, bedachten we. We hadden overal gelezen dat dat niet vanzelf gaat. Het vertrouwen was weg.
We konden bij Caroline terecht en het eerste consult was meteen al heel leuk. Waar andere hulpverleners onmiddellijk uit gaan leggen wat je kind allemaal niet kan, deed Caroline het anders. Ze zag meteen de mogelijkheden in Susan. “Wat communiceert ze al goed en wat is ze helder”, zei ze. Ik kreeg direct vertrouwen in de toekomst.
We gingen aan de slag met gebaren en later met Leespraat. Het prompten vond Susan heel spannend. Iemand die zomaar aan je mond gaat zitten, raar mens… De gebaren en de spraak kwamen op gang bij Susan. Caroline was wel een beetje lastig, vond Susan. Bij alle andere mensen kon ze heerlijk vermijdend gedrag vertonen, maar Caroline had dat gedrag helaas door. Ze kreeg gewoon op haar kop als ze spullen van tafel gooide, nou ja!
Susan begon plezier in de oefeningen te krijgen en als ze zag dat ik de map pakte, vroeg ze in gebaren “pinguïn?” Caroline kan namelijk heel goed het gebaar van pinguïn. Vraag maar eens of ze het voordoet.
We merkten dat de spraak met sprongen vooruit ging. Na een paar maanden was het “fuf Canonien” en nu is het “juf Carowien”. Susan juicht als ik vertel dat we naar Caroline gaan. Ze loopt dapper samen met Caroline de trap op en gaat alleen met haar aan de slag.
Ik blijf dankbaar achter.
