Op een voor mij vreemde plek aan het werk. Ver van huis. Vrijdag in het vliegtuig en maandag direct aan de slag in de praktijk hier op Bonaire. Ik had me voorbereid op het geven van logopedie in een andere taal.
Op Bonaire spreken veel kinderen verschillende talen. Vaak is de thuistaal Papiamentu en leren kinderen vanaf dat ze naar school gaan Nederlands. Op alle scholen is Nederlands de instructie taal. Daar waar de ene school in groep 1 daar mee start, zijn er andere scholen waar men met Papiamentu start en in groep 3 op Nederlands overgaat. Alle kinderen moeten aan het eind van groep 8 Nederlands kunnen.
Naast Papiamentu en Nederlands spreken veel kinderen Engels en Spaans. En dat wordt dan ook nog regelmatig allemaal door elkaar gegooid.
Als je dan logopedist bent van beroep is dat iets waar je mee moet dealen. Ik had al vanaf juni 2021 les genomen in Papiamentu. En hoewel mijn docente me goed had voorbereid is het natuurlijk toch allemaal anders als je hier op Bonaire bent en veel jonge kinderen ziet die nog niet zo goed spreken.
Daar had ik me van tevoren al druk over gemaakt en dat deed ik hier nog steeds. Eigenlijk wilde ik geen fouten maken in het Papiamentu, maar ja, daar ontkom je natuurlijk niet aan. Zinnen uit het hoofd leren, thematisch woorden leren, nog niet zo goed de fouten kunnen herkennen, zoals ik dat wel in het Nederlands kan en meer. De werkdagen waarin ik veel kinderen zag die Papiamentu spreken ervaarde ik als vermoeiend.
Gelukkig spreken bijna alle ouders ook Nederlands, dus mijn strategie was: veel voorbereiden, maar als ik het niet wist, vroeg ik gewoon of ze mij wilden helpen. En dat wil iedereen. Wat een vriendelijke mensen hier op Bonaire.
Er zijn ook alleen Spaanstalige gezinnen en zelfs daar red ik me nu mee, terwijl ik geen Spaans spreek. Zij spreken vaak wel Engels. En in het Papiamentu zitten ook veel woorden die uit het Spaans komen, dus dat is goed af te leiden, voor mij en voor de kinderen.
Stiekem glom ik dan ook een beetje van trots toen één van de moeders, na 1 maand werken, tegen mij zei: ‘Nou, eerst dacht ik, zij spreekt geen goed Papiaments, moet zij mijn kind beter leren spreken? Ik weet het niet. Maar ik moet u zeggen juffrouw, u doet goed uw best, u spreekt steeds beter Papiaments en vraagt hulp. En mijn kind gaat echt beter praten, dus ik heb er nu alle vertrouwen in.’
