Met een zwaar gevoel fiets ik het schoolplein af. De andere ouders staan vrolijk te kletsen. Blij om elkaar weer te zien, blij weer een moment voor zichzelf te hebben. Het is weer zo’n moment dat ik me anders voel. Anders dan de andere moeders, een Downmama.
Groep 3 voelt als een mijlpaal. Tot zover zijn we gekomen. Zover is Susan gekomen. Ik zit schrikkerig op mijn werk. Hou mijn telefoon bij de hand. Hou de Trax (gps tracker) in de gaten. 6 weken lang had ik haar in het vizier en nu moet ik weer loslaten. Het maakt me onrustig. Ik durf nog niet te vertrouwen.
We hebben goed geoefend in de vakantie. De letters van de eerste drie weken geleerd. Zoveel mogelijk zelfstandig werken. Boekjes lezen over groep 3. De dagen van de week zitten er weer in. Het liefst hou ik alles in de hand. Vertel ik de juf precies wat ze moet doen. En wanneer en hoe laat. Maar dat gaat niet. ‘Op school is juf de baas’ vertel ik Susan.
En ik zeg het ook maar tegen mezelf: ‘op school is juf de baas’.
‘s Avonds krijg ik een foto. De juf zit op haar hurken voor Susans tafeltje. Ik zie de aandacht, de liefde, de rust, het respect voor Susan, de jarenlange ervaring die ze heeft. Ook moeder zijn moet je leren; leren loslaten, leren vertrouwen.
Groep 3 kan beginnen!
